بر بال فرشته ها نيكادل

مادرم پنجره ها قاب نگاهت شده اند انتظار ، ديدگان خيست را ... به تماشا مي نشيند ! آنگاه كه نگاهت امتداد يك رؤياست ! و اشك... بدرقه راه چكاوكهامان . سروده : بابا دي 1390 ...

:: نشاني من :: نشاني از تو ندارم اما نشاني ام را براي تو مي نويسم ; در عصرهاي انتظار به حوالي بي كسي قدم بگذار ! خيابان غربت را پيدا كن و وارد كوچه پس كوچه هاي تنهايي شو ! كلبه غريبي ام را پيدا كن كنار بيد مجنون خزان زده ، و كنار مرداب آرزوهاي رنگي ام در كلبه را باز كن و به سراغ بغض خيس پنجره برو ! حرير غمش را كنار بزن ! مرا مي يابي در انعكاس خميده پنجره ها مرا مي بابي در امتداد نگاه معصومانه ات كه بي نشان تو بغض كرده ام .       ...

ديروز كه به سراغت آمدم چهره ات غمگين بود سرد بودي مثل يك پائيز زرد خش خش برگ درختان دلت پيدا بود خواب مي رفت يك كلاغ روي ديوار دلت كودكي بازيكنان روي چارچوب نگاهت مي رفت عابري هم تنها خاطراتش را براي دل تنگت مي خواند و تو تنهايي خود را در دل زمزمه كردي تا صبح كوچه ديروزم ...! چهره ات غمگين است دست لرزان تنت گريان است و تو در انديشه فصل بهار سردي تلخ زمستان را عبور خواهي كرد كوچه ام ، گرياني ؟ از من و از ما و از اين غصه طولاني ؟ كوچه ام گرياني ؟ كه چنين زار رهايت كردم ؟ و چنين بي كس و تنها در اينجا ماندي ؟ كوچه ام حرفي بزن كه چرا ... ديگر آواز نمي خواند سار ؟ ...

ديروز كه اشك نگاه مهربانش را پر كرده بود و دلش براي كودكان ديروزش تنگ آنگاه كه وقت دلكندن بود من چه حزن آلود مي بستم درها را  و نگاهش را در پس ديوارها رها مي كردم ديروز كه با دستان پر مهرش وداع گفتم ديدگانم پر بود از خاطرات شيرين گذشته خاطرات كوچه اي پر از بودن و مملو از بازيهاي كودكانه ام خاطرات بيدهاي بلند حياطمان خاطرات باغچه كودكانه ام ديروز كه نگاهش در نگاهم گره مي خورد دلم هواي بغض مي كرد و ديدگانم پر مي شد از حسرت بودن و اشك در چشمانم حلقه مي زد ديروز نگاه مهربانت مي گفت بمان و از درون ديدگانم دور نشو ديروز... كه اشك نگاهت را پر مي كرد... سروده : بابا دي 1390   ...

از مرز خواب مي گذشتم سايه تاريك يك نيلوفر روي همه اين ويرانه ها فرو افتاده بود ... كار ما شايد اين است كه ميان گل نيلوفر و قرن پي آواز حقيقت باشيم . دكتر علي شريعتي ...

در اين غروب طولاني قدمهايم چه خسته مي رود اين جاده را سكوت ، از پشت درختها سرك مي كشد درختاني چه بلند ، درختاني چه رسا كه سر مي سايند بر آسمان و دود و مه پر مي كند اندوهمرا در اين سكوت بي پايان قدمهايم چه خسته مي رود و نگاهم چه حس غريبي دارد اينجا بيا و دستانم را بگير مرا ببر از اين جاده طولاني كه گم مي شوم اندازه قطره در اين دريا بيا و با من بگرد اين جاده را كه شايد بشكند اين بغض فشرده در گلويم قدم بردار با من تا كه خاطراتم را يك به يك مرور كنم و حك كنم بر تن اين درختان نگاهمرا آه چه سرد است اين آخرين نگاه و چه زيبا است امت...

با سلام و احترام فراوان خدمت كليه بازديد كنندگان وبلاگ نيكادل ; كوچك شما پدر نيكادل هستم . تشكر مي كنم از اظهار لطفتان در خصوص مطالب و اشعاراين وبلاگ كه قالبا از عشق زيادم نسبت به دختر كوچولوم به ذهنم خطور مي كند و در اين وبلاگ خدمت بزرگوارتان ارائه       مي كنم . من و نيكادل و مامانش همه شما رو دوست داريم ودست لطيفتان را مي بوسيم . :: ضمنا كد نيكادل جهت شركت در مسابقه    109 مي باشد كه در صورت تمايل مي تونيد به وبلاگش راي بديد :: منتظر مطالب بهتر و اشعار زيباتر در اين وبلاگ باشيد              &nb...

بس كه ديوار دلم كوتاه است ... هركه از كوچه تنهايي من مي گذرد ، به هواي هوسي هم كه شده ... سركي مي كشد و مي گذرد !!!   ...

من در سرزميني زندگي مي كنم كه زبانش " پارسي " است اما به آن " فارسي " مي گويند چون عرب "پ " ندارد . دكتر علي شريعتي ...

زندگي ... انتظار و هوس و ديدن و ناديدن نيست زندگي چون گل سرخي ست ... پر از خار و پر از برگ و پر از عطر لطيف يادمان باشد اگر گل چيديم ... عطر و برگ و گل و خار هر سه همسايه ديوار به ديوار همند ...