بر بال فرشته ها نيكادل

فرشته قشنگ من بهار با وجود تو چه بيشمار مي شود چه بيشمار مي شود ترانه هاي سبز باغ چو يك غزل كه از درون سينه ام به شعرهاي ناب تو پر از نگار مي شود تو ناز من ، بهار من ، عزيز بي قرار من ببين دلم درون سينه ، تند تند ميزند و آتش نگاه تو مرا مدام مي كشد مرا به دام مي كشد مرا به كام مي كشد تويي تمام آسمان هر شبم تويي ستاره سپيد پر تبم تو آمدي زابرها، زآسمان آبي و ستاره ها تو آمدي ز سرزمين عطرها و نورها مرا نشانده اي به قايقي درون بركه اي ز درد و عاشقي من از خمار عشق تو  درون بركه ها گمم مرا مبر ز شعرهاي چشم تو مرا مگير از اين خمار عاشقي من از ستاره ها ، فرشته ها و ابرها تو را سراغ گرفته ام ...