بر بال فرشته ها نيكادل

روی دیوار دلم چه کسی بود نوشت پارک کردن ممنوع! من دلی دارم اندازه دریا جاری نفسی دارم چون برگ گل یاس ، سپید درد دل وابکن و پیش بیا که درون دل من عشق تورم دارد عشق من چون گل سرخی پرخار زخم خواهد کرد احساست را کنج دیوار دلم دکه ای دارد دل مملو از روزنه امید و پِر از عطر اقاقیهاییست که تو از کلبه سرسبز بهار دزدیدی در هوای دل من بوی عطر تو و نیلوفر و یاس پیچیده روبرو کلبه قلبم پیداست روی دهلیز ورودی دلم چه کسی بود نوشت عشق کردن ممنوع ! درب بگشا و ببین دلبری چاق و لطیف دلبری ناز و نحیف همه جمع اند که تو بازآیی درد دل وابکنی قفل دل بگشایی نفسی از ته دل چاق کنی کوله بار سفری برداری وبیایی...