بر بال فرشته ها نيكادل

حتي ستاره‌ها...  حتي ستاره‌ها همه با ناز و دلبري تا روز، روز توست ندارند مشتري تو نقطه تمركز پرگار خلقتي از هست توست هستي هر خشك و هر تري هر كس كه نيست لايقت‌اي تن‌طلاترين زر را نيابد آنكه ندانسته زرگري سياره‌ها به گرد تو در حالت سماع ناهيد و تير و زهره و بهرام و مشتري هو‌هو‌كنان به شوق تو با شور و با خروش چون قطب عالمي‌و نداري برابري اي كاش مثل ماه كه‌اينجا كنارم است بودي فقط براي خودم، برتر از پري! اين غيرت زميني اجازه نمي‌دهد هم رو به من بتابي و هم رو به ديگري تو قسمت مني و به تو مي‌رسم ولي صبرم به سر رسيد از اين دور آخري تو...

باز باران ... از زمين و آسمان روي قلبم مي خورد چِك چِك كنان شرشر باران به گوشم آشناست روي چتر دخترك يا زير پاست دخترك چشمش به چشم آسمان يك دو سه قطره زديده شد روان شوق باران ديده اش را تر نمود هرچه بود آن حال او بهتر نمود قامت يك  پيرزن فرسوده جان سرپناهش گشته آن سرو چمان آنطرفتر يك قناري زير برگ رقص مي كرد با بلنداي تگرگ آن قناري ابر را تسكين داد ليك ابرك غرشي بر سر نهاد دل شكسته آن قناري سر به زير چون نشد از دامن او دستگير چشم او در چشم باران مي دويد زير دست و پاي باران مي پريد باز باران... بوي هيمه هاي خيس مي خورد بر برگ گندمهاي ريز بوي جنگل زير باران تازه شد عطر ياس و زن...